به گزارش خبرنگار ایران فیلم پرس، این روزها گفت‌وگو درباره انتخاب وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به نقل محافل فرهنگی و هنری تبدیل شده است. مسعود پزشکیان برای اینکه بتواند اعضای کابینه خود را انتخاب کند، کمیته‌هایی تخصصی تشکیل داده است؛ یکی از این کمیته‌ها، کمیته فرهنگی است که رضا صالحی‌امیری عهده‌دار مسئولیت آن است. هر کمیته مسئولیت انتخاب سکانداران چند وزارتخانه را برعهده دارد و کارگروه وزارت فرهنگ در این راستا شکل گرفته است که بتواند مبتنی بر معیارهای موردنظر دولت چهاردهم، گزینه‌های مناسب را به رئیس‌جمهور منتخب معرفی کند.

در این پرونده، به‌واسطه سلسله مطالبی به بررسی سوابق و کارنامه چهار گزینه پیشنهادی می‌پردازیم‌. سومین بخش از پرونده مذکور، به معرفی و ارزیابی محمدمجتبی حسینی اختصاص خواهد داشت.

محمدمجتبی حسینی

محمدمجتبی حسینی متولد سال ۱۳۵۷ در شیراز با تحصیلات لیسانس زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه آزاد تهران مرکز است. چهار سال معاونت هنری وزارت ارشاد در دولت دوازدهم را برعهده داشت اما چیز زیادی از او حتی در آن معاونت هم به چشم نمی‌خورد. می‌گویند حامیان او از سوی صاحبان کسب‌وکارهای فرهنگی و هنری از‌جمله چهره‌هایی که در اقتصاد هنر نقش داشته و در حراج‌های داخلی و بیرونی نقش‌آفرینی می‌کنند، بسیارند. ازجمله چهره‌هایی چون سیدمحمد بهشتی، مرتضی کاظمی و علیرضا سمیع‌آذر که نقش پررنگی در برپایی حراج تهران داشته‌اند.

این درحالی است که مدتی قبل، روزنامه سازندگی در یادداشتی به قلم محمد عطریان‌فر، مجتبی حسینی را به‌عنوان گزینه‌ای معرفی کرد که می‌تواند نقش‌آفرینی بسیاری در وزارت فرهنگ و ارشاد داشته باشد. عطریان‌فر در این یادداشت اسامی دیگری هم برای سکانداری این وزارتخانه نام برده اما حسینی را گزینه مناسب‌تری معرفی کرده و در بخشی از یادداشت خود نوشته بود: «طرح نام و نشان آقای حسینی بسیار هوشمندانه و دقیق بوده است و به‌نظر اینجانب معرفی وی به‌عنوان یکی از وزرای دولت چهاردهم بلاشک از شاهکارها و اقدامات بلند فرهنگی رئیس‌جمهور برای ایجاد پلی عریض و آرام بین جامعه ادب و فرهنگ و هنر، جامعه عموم مردم به‌خصوص نسل جوان و البته در پیوند با حاکمیت متنفذ در امر فرهنگ خواهد بود. در گذشته بعضا مدیران فرهنگی کشور صرفا پیشینه و شخصیت سیاسی داشتند و کمتر فردی همانند سیدمحمدخاتمی و سیدعطاءالله مهاجرانی، شخصیتی آمیخته به عشق فرهنگ و ادب و هنر در راس قدرت سیاسی فرهنگ ‌داشتند.» 

مصاحبه‌های کمی از زمان حضور حسینی در سال‌های معاونت هنری وجود دارد و به نظر می‌رسد‌ او چندان اهل گفت‌وگو و تعامل با رسانه‌ها نیست. همچنین برخی منتقدان، مشی و شیوه عملکرد او را در سال‌های مسئولیتش چندان شفاف و روشن نمی‌دانند.

منتقدان همچنین به رویکرد منفعلانه معاونت هنری و زیرمجموعه‌های آن یعنی اداره کل‌های تجسمی، موسیقی و نمایشی در دوران مسئولیت حسینی اشاره می‌کنند که در مواجهه با فراگیری ویروس کرونا نتوانست واکنش مناسبی نشان دهد و در نتیجه، معیشت بسیاری از هنرمندان را با چالش‌های سخت و دشواری مواجه ساخت. آنها با استناد به این مسئله، حسینی را مدیر روزهای سخت و حساس نمی‌دانند.

همچنین طی روزهای گذشته نامه‌ای تامل‌برانگیز و منصوب به خوشنویسان و فعالان هنری در فضای مجازی دست به دست می‌شود. در این نامه ذکر شده که «حسینی بدون داشتن شرایط هنری و طی کردن مراحل قانونی و ضوابط حقوقی و عدم ارسال پرونده به شورای فنی که منصوب خودش بوده، نام خود را در فهرست هنرمندانی قرار داده که شایسته دریافت درجه یک هنری بوده‌اند. براساس توضیحات نویسندگان این نامه، از نظر قانونی هر هنرمندی که دارای شیوه و سبک و امتیازات و رتبه ملی و بین المللی یا تالیفات فراوان باشد، ده‌ها نمایشگاه داخلی و بین‌المللی برگزار کرده، مراحل قانونی را پشت سر گذاشته و از بیست و اندی کمیته فنی گذر کرده باشد، در صورت تایید خبرگان هر رشته مفتخر به درجه یک هنری می‌شود و این اتفاقی است که درباره سیدمجتبی حسینی رخ نداده است.»

گروهی دیگر از منتقدان به مدرک دانشگاهی حسینی که لیسانس است، اشاره می‌کنند و چنین مدرکی را برای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت چهاردهم، زیبنده و شایسته نمی‌دانند.

به رغم این اوصاف، گفته می‌شود که حسینی گزینه مطلوب و پیشنهادی حدادعادل برای وزارت ارشاد است و حضور سه‌ساله‌اش در فرهنگستان زبان و ادب فارسی این گمانه را تقویت می‌کند.

برچسب:

محمد مجتبی حسینیوزارت فرهنگ و ارشاد