کمدی‌های سینما خنده‌دارند، چرا تلویزیون و نمایش خانگی نه؟

به گزارش خبرنگار ایران فیلم پرس، سینما، تلویزیون و نمایش‌خانگی تفاوت‌های ماهوی زیادی با هم دارند. شاید یکی از مهم‌ترین وجوه افتراق این سه مدیوم مهم بصری، تفاوت در بازنمایی ژانر یا گونه‌های سینمایی باشد.

یکی از سؤالات مهمی که می‌تواند ذهن مخاطبان کاوشگر مدیوم‌هایی چون سینما، تلویزیون و نمایش خانگی را به خودش مشغول کند این که چرا ژانر کمدی در سینمای ایران خیلی خوب جواب می‌دهد اما در تلویزیون و نمایش خانگی آن‌قدرها که باید موفق عمل نکرده، نکته دیگری است؟

اگر از استثنائاتی مثل «پایتخت» و «نون‌خ» بگذریم، طرح این سؤال می‌تواند بسیار جدّی و مهم باشد.

با نگاهی به پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران به‌ویژه در چند سال اخیر، می‌بینیم که همه آثار پرفروش یک ویژگی مشترک دارند و آن اینکه در ژانر کمدی طبقه‌بندی می‌شوند. فسیل، هتل، تگزاس 3، تمساح خونی، هاوایی، انفرادی، شهر هرت و غیره همگی آثاری کمدی به شمار می‌آیند.

البته بگذریم از اینکه طیفی از منتقدین، برخی از این آثار را به معنای واقعی کلمه کمدی تلقی نمی‌کنند و معتقدند که این فیلم‌های پرفروش، در خوشبینانه‌ترین حالت، آثاری شبه‌کمدی‌اند.

حالا می‌توان از یک زاویه مشابه دیگه هم به موضوع بازنمایی ژانر در مدیوم‌های سینما، تلویزیون و نمایش خانگی پرداخت و آن هم اینکه چرا فیلم‌های اجتماعی در سینما فروش نمی‌کنند اما در نمایش خانگی موفق ظاهر می‌شوند؟

در انتهای شب، زخم کاری، گناه فرشته، آکتور، یاغی، قورباغه و… از جمله آثار اجتماعی موفقی‌اند که طی سال‌های اخیر در بستر نمایش‌خانگی تولید و پخش شدند و توانستند مخاطبان بسیاری را با خودشان همراه کنند.

در این مجال کوتاه، قصد پاسخگویی به این پرسش‌های کلیدی را نداریم و چه بسا برای ارائه پاسخ‌های دقیق و متقن به پرسش‌های فوق، به پژوهش‌های کاربردی نیاز باشد. اما همین‌که صورت مسئله در ذهن منتقدین و کارشناسان سینما، تلویزیون و نمایش‌خانگی قوام بگیرد، می‌تواند ما را یک قدم به یافتن پاسخ دقیق، درست و منسجم نزدیک کند.