آقای سرتیپی! بلیت سینما، تفریح است یا کالای لوکس؟
گروه: تیتر یک , سینما | کد خبر: 82472 | ۱۹ مهر ۱۴۰۴ - ۱۷:۱۵
در حالی که سینما سالها بهعنوان تفریحی مردمی و نسبتاً ارزان شناخته میشد، حالا با گرانی بلیتها و فشار هزینههای تجهیزات و سالنسازی، این پرسش جدی پیش روی مدیران و مخاطبان قرار گرفته است: آیا سینما در ایران در حال تبدیلشدن به یک کالای لوکس است؟
به گزارش خبرنگار ایران فیلم پرس، در شرایطی که گرانیهای سرسامآور همه حوزههای زندگی مردم را تحت فشار قرار داده، سینما هم از این قاعده مستثنا نیست. علی سرتیپی، تهیهکننده شناختهشده و مدیر چند پردیس بزرگ سینمایی، در گفتوگویی با ایسنا به صراحت گفته است:
«افزایش قیمت ارز روی سالنسازی تأثیر خیلی منفی گذاشته، بهطوری که چهار پروژه برای ساخت سینما در تهران و کرج و شهرهای اطراف داشتیم که با وضعیت فعلی، احتمالاً مجبور میشویم فقط یکی از آنها را ادامه دهیم. همین الان پردیسهایی مثل ایرانمال، کوروش، شکوفه و لوتوسمال نیازمند آپدیت سیستمها هستند، اما آنقدر هزینهها بالاست که اصلاً نمیصرفد.»
او با اشاره به دشواری تأمین تجهیزات خارجی سینماها اضافه کرده:
«تمام سیستمهای فنی باید از خارج وارد شود، یعنی با دلار ۱۰۰ هزار تومانی خرید کنیم! شرایط برای بهروزرسانی پروژکتورها وحشتناک شده است. متأسفانه نه تنها حمایتی صورت نمیگیرد بلکه مالیات هم برای ما تعیین کردهاند.»
سرتیپی در ادامه مقایسهای جالب اما تلخ میکند:
«سینما هنوز یک تفریح ارزان در کشور محسوب میشود. زمانی قیمت یک ساندویچ نصف بلیت سینما بود اما الان ۴ برابر شده و حتی قیمت پاپکورن هم ۳۰ درصد بالاتر از قیمت بلیت سینماست.»
این سخنان درست در نقطهای قرار میگیرد که سؤال اصلی را پیش میکشد: چرا فشار ناشی از گرانی و سوءمدیریت باید مستقیماً روی دوش مردم و از طریق افزایش قیمت بلیت سینما جبران شود؟
سینما همیشه بهعنوان «تفریح مردمی» شناخته شده؛ جایی که حتی خانوادههای متوسط و کمدرآمد هم بتوانند با خرید چند بلیت ساعتی را کنار هم خوش بگذرانند. اما حالا با مقایسهای ساده، وقتی یک خانواده چهار نفره برای تماشای یک فیلم مجبور است معادل چند روز هزینه خوراکش را کنار بگذارد، دیگر چقدر میتوان از سینما بهعنوان سرگرمی ارزان سخن گفت؟
از سوی دیگر، برخی سینماگران دیگر هم نگرانی مشابه دارند. سعید خانی، تهیهکننده، گفته است:
«همیشه وقتی شرایط اقتصادی ملتهب میشود، سینما هم بیثبات میشود. همین حالا چند مذاکره برای سرمایهگذاری روی فیلمهای جدید به دلیل بیثباتی متوقف شده است. تورم باعث میشود برآورد هزینههای تولید لحظهای تغییر کند، درست مثل قیمت طلا و دلار.»
بنابراین بهروشنی پیداست که مشکلات سینما فقط افزایش قیمت ارز یا تجهیزات نیست؛ مسئله اصلی این است که نتیجه همه این بحرانها در نهایت بر دوش مخاطب گذاشته میشود.
واقعاً وقت آن نرسیده که مدیران سینما و مسئولان فرهنگی شفاف توضیح دهند:
سهم مخاطب از این هزینهها چقدر است؟
چرا به جای یافتن راهحلهای حمایتی، سادهترین مسیر یعنی «گران کردن بلیت» انتخاب میشود؟
و مهمتر اینکه اگر سینما از دسترس طبقات متوسط هم خارج شود، چه چیزی از هویت اجتماعی این هنر باقی خواهد ماند؟
بهنظر میرسد وقت یک گفتوگوی صریح با مدیرانی مثل سرتیپی فرا رسیده؛ گفتوگویی که در آن روشن شود آیا سینما قرار است همچنان تفریح مردمی بماند یا بهتدریج به یک کالای لوکس تبدیل شود.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید